Van een bijzondere naar afschuwelijke gebeurtenis

Hallo allemaal,

Wat heb ik ondertussen weer veel meegemaakt. De jongens hebben vanaf 21 november vakantie, deze zal duren tot en met 5 januari. Dit betekent voor bijna alle jongens dat ze op familie bezoek gaan. Afhangend van de situatie kan dit voor één dag zijn, maar ook voor een hele week. Één jongen heeft helemaal geen familie meer en kan dus ook niet op bezoek. Een andere jongen heeft nog familie maar heeft ze al 4 jaar niet meer gezien. Hij woonde samen met zijn moeder, waarna zijn vader hem ontvoerd heeft naar Mombassa, zijn vader kreeg en nieuwe vriendin. De vader en zijn vriendin begonnen Brian te slaan en zodoende is hij weggelopen. Deze vakantie zouden ze zijn familie gaan zoeken en ik had de kans om mee te gaan. Op één voorwaarde, ik moest de reis inclusief overnachtingskosten wel zelf betalen, logisch natuurlijk. Dit hield mij niet tegen en heb er voor gekozen om dit te gaan doen.

Zondag 23 november vertrokken we met de bus naar Mumias (waar Brian met zijn moeder woonde). Dit was al spannend omdat de dag ervoor een bus richting Nairobi aangehouden was en alle mensen vermoord werden die geen koran konden lezen. Gelukkig zijn we heel aangekomen en heb ik tijdens de reis ook voor het eerst in mijn leven in gewoon een gat in de vloer moeten plassen.. Best moeilijk als je dit niet gewend bent. Dit bewees maar weer dat ik het echte Afrika inging. Een plek zonder luxe en zoals je het op tv zou zien, mensen woonden in hutjes met hele families bij elkaar en leefden van hun eigen dieren en planten. Maandag ochtend kwamen we aan en zijn we gelijk gaan zoeken natuurlijk, helaas was alles verandert en herkende Brian niks meer. Op verschillende plekken geweest, maar niemand kende zijn familie. Uiteindelijk zijn we in een soort gemeentehuis (bestond alleen uit een bureau met een man erachter) terechtgekomen. Brian moest hier uitleggen hoe zijn schooluniform eruit zag, helaas herkende ze dat niet. Toen Brian uitlegde hoe de school eruit zag wisten ze welke hij bedoelde en zijn we daar heen gegaan. Brian herkende het en hij wist welke weg we moesten volgen vanuit daar, maar het was zo’n lange weg met veel zijstraatjes dat dit geen doen was. We zijn toen de school in gegaan en met de directrice gaan praten. Zijn zusjes zaten daar helaas niet meer op school en vlak nadat hij ontvoerd was is de hele school verandert dus eigenlijk konden ze ons niet verder helpen. Het was al laat in de middag ondertussen en doordat we ’s nachts al bijna niet geslapen hadden in de bus hebben we besloten om een plek te zoeken voor een overnachting.

De volgende ochtend gingen we verder. Brian had het steeds over een brug die hij nog herkende, we zijn dus op zoek gegaan naar die brug. Die lange weg vanuit school hebben we gelopen. Uiteindelijk kwamen we bij de brug die hij bedoelde, hij wist alleen zeker dat hij hier nooit overheen hoefde, eigenlijk hadden we dus nog niks… We besloten in de berm even uit te rusten en de moed zakte ons in de schoenen, we wilde bijna opgeven. Totdat er een man voorbij kwam en ik voorstelde het gewoon aan mensen te gaan vragen. Brian liep op de man af en je raadt het nooit: het bleek de broer van zijn opa te zijn!!! Wat een toeval was dit. Hij bracht ons naar zijn familie. Zijn moeder was daar niet maar werd gebeld dus kwam eraan. Zijn oma kwam aan en zelfs ik en Raj werden helemaal geknuffeld. Zijn oom bood ons wat te drinken aan en aangezien je hier niks af mag slaan want dat is onbeschoft, kregen we dus wat de drinken. Wij zaten aan een tafel met frisdrank en koekjes en tegenover ons zaten 20 familieleden als toezicht.. Vervelend vind ik zoiets omdat ik weet dat zij waarschijnlijk blijer zijn met een koekje en frisdrank dan ik. Toen zijn moeder aan kwam verwachtte we natuurlijk dan ook een grootste ontmoeting, tot mijn verbazing gaf ze alleen een hand.. onvoorstelbaar dat een moeder na 4 jaar niet weten waar je kind is alleen een hand geeft, schijnbaar kwam dit doordat de stamhoofden en zo allemaal erbij zaten, maar dan nog je hebt 4 jaar lang niet geweten waar je kind was. Om het te vieren werd er een kip geslacht voor mijn neus en omdat het onbeschoft is om af te slaan, moest ik hem eten.. Er werd een heel feestmaal bereid, wat alleen voor mij Brian en Raj was. Heel apart om een feestmaal te eten, terwijl er weet ik hoeveel kinderen om je heen zitten die niks krijgen. Brian is daar gebleven en Raj en ik zijn teruggereisd naar Mombassa, Brian zou de week erop naar huis komen. Zijn moeder wilde hem eigenlijk niet terugbrengen, maar zijn oom zag in dat hij daar geen toekomst zou hebben en bij ons wel. Uiteindelijk is hij dus weer veilig teruggekomen.

In de tussentijd zijn ook de ouders van Naomi nog geweest. Voor mij was dit natuurlijk niet speciaal. Ik heb heel de week ook gewoon gewerkt, Naomi was wel lekker vrij en heeft dus lekker kunnen genieten van de ouders. Op de laatste avond hebben haar ouders de jongens nog meegenomen om te karten. Ze vonden het geweldig, super gaaf om te zien!

Afgelopen zondag is er helaas iets afschuwelijks gebeurd. Één van de jongens (Ali) was op familiebezoek. Hij zou zondag terugkomen. Je hebt hier een facebook waarop foto’s komen van dieven en mensen die vermoord zijn etc. Heel akelig, maar toch volg ik ze omdat het af en toe best handig is. Er staat bijvoorbeeld ook op welke plekken niet veilig zijn en waar wat gebeurd. Marja (oud stagiaire) wilde graag skype met de jongens en vroeg aan Melissa of ze nog wel is op die facebook keek. Melissa deed dit eigenlijk niet meer zo vaak, maar Marja had een foto gezien van een jongen die in de goot lag, met een eredivisie shirt, die ze toen aan de jongens gegeven had. Melissa dacht nog niet zal wel een van de oude jongens zijn die weggelopen is. Uit nieuwsgierigheid keek ze toch en bleek het Ali te zijn, helemaal gewond aan de zijkant van de weg.. Melissa en Raj zijn er dus meteen heen gegaan en we zaten dus behoorlijk in spanning en dachten allemaal dat hij dood was. Aangekomen op de plek waar het gebeurd was wist de politie van niks, totdat ze de foto die op facebook stond lieten zien. Hij bleek in het ziekenhuis te liggen. Toen Melissa en Raj in het ziekenhuis aankwamen, lag hij er al 5 uur en ze hadden hem alleen in een bed gelegd maar nog niks gedaan. Één van zijn vrienden (een straatjongen) zat bij hem en heeft verteld wat er gebeurd was: de broer van Ali had hem toestemming gegeven om even zijn vrienden in de stad op te zoeken. Toen ze rondliepen stal ineens een van die jongens een telefoon. Ali had dit te laat door en doordat hij het straatleven niet meer gewend is was hij niet snel genoeg. Ze hebben hem te pakken gekregen, eerst bewusteloos gegooid met stenen, hierna karton om hem een gewikkeld en een soort van brandstof over hem heen gegooid en aangestoken.. Dat mensen hier toe in staat kunnen zijn. Toen de straatjongens er van hoorde zijn ze met een grote groep teruggerend en hebben ze stokken meegenomen om te gaan vechten. Een aantal jongens hebben hem in een tuktuk gelegd en naar het ziekenhuis gebracht. Ook dat moet je hier zelf doen geen ambulance of iemand met een auto die je helpt..

Het was een heel slecht ziekenhuis, hij is niet onderzocht, er vlogen vliegen rond in zijn kamer (en hij heeft open wonden), hij lag al 3 dagen lang op zijn rug terwijl zijn hele rug verbrand heeft. Melissa wist zeker dat hij het daar niet ging redden, hij zou sowieso een infectie krijgen en heeft dus de gok genomen hem toch over de plaatsen naar een beter ziekenhuis. Helaas is dit ook veel duurder een ruime schatting geeft dat het ongeveer 10.000 euro gaat kosten en dan de nazorg en revalidatie hier nog niet bij gerekend. Dus geld is van harte welkom: NL62 RABO 0135 0402 05. Gelukkig wordt hij nu goed verzorgd. Hij is meteen onderzocht en bleek een infectie en koorts te hebben. Hij is nu eindelijk goed schoongemaakt, zelfs zijn tanden (zat verbrand vlees op), zijn mond, zijn neus en zijn ogen. Hij ligt nu ook op zijn buik, met een kap boven zijn rug, zodat de wonden op zijn rug ook kunnen genezen. Hij is voor 35% procent verbrand, maar gelukkig is het alleen huid en is er verder dus niks beschadigd. Nu hopen op het beste!!

De jongens zijn zondagmiddag toch vertrokken op bijbelkamp. Hierdoor bleven alleen de twee oudste thuis. Ad en ik hebben er toch voor gekozen om mee te gaan om even uit de situatie te gaan. Thuis konden we toch niks doen aangezien er maar 2 jongens zijn. We zijn dus naar de zuidkust geweest (Diani Beach) hier is een marinepark, waar we zijn wezen snorkelen. Het was zo mooi met vissen in alle kleuren, koraal in alle kleuren, inktvis en zelfs een schildpad. De terugweg op de boot hebben we zelfs nog dolfijnen gezien, ze zwommen letterlijk naast onze boot. Ik heb hier dus zeker geen spijt van, was even lekker rustgevend!

Hiermee komt weer een einde aan dit blog. Ik hoop dat er mensen zijn die geld willen doneren, aangezien hier de zorg zelf betaald moet worden. Geen geld meer, is geen zorg meer voor Ali.. bye bye en tot snel, over 42 dagen ben ik alweer in Nederland!

Heel veel liefs!